De mens is het enige dier dat zich bewust is van begin en einde van het leven en daarom naar de zin van het leven zoekt. Die zoektocht leidt onvermijdelijk tot verhalen – ook religie is een verhaal dat in een bepaalde tijd en context een bevredigende zingeving biedt. Geschiedenis is eveneens een middel om zich zinvol te voelen: voorouders gaven ons hun erfdeel en wij laten dat, liefst met rendement, na aan de volgende generaties. Geloof en geschiedenis lopen hierbij in elkaar over: de groep, stam of volk voelt zich uitverkoren door een hogere macht. Zo bouwt de mens zich een status: eerst als groep, daarna als persoon daarbinnen, met een zorgvuldig gekuiste stamboom. Wat niet in het roemrijke verleden past, wordt terzijde geschoven, zodat na vele eeuwen slechts een selectie van een selectie resteert. Historie, met haar afgeleide vorm story, is dan ook een betere term dan geschiedenis, waarmee de indruk gewekt wordt dat alles dat geschied is vermeld wordt. Door de nadruk die de selectief gemelde feiten onvermijdelijk in het geschiedverhaal krijgen, wordt een volkomen scheef beeld geschapen van het verleden.

Niet erg, zolang we maar beseffen dat het een verhaal betreft: weliswaar echt gebeurd, maar misschien anders beleefd dan wij dat nu zouden doen en zeker eenzijdig opgetekend.Vanuit die overwegingen heb ik als cultuurhistorica de functie van verhalen in het verleden nader onderzocht en het resultaat verwerkt in mijn eerste boek: Het temmen van de eenhoorn.(uitgegeven bij Olive press, Amsterdam)

Daarna werkte ik het verhalenthema uit voor de huidige periode, vooral waar het de politiek betreft, maar evenzeer van ieder van ons persoonlijk; op de achtergrond van elk besluit spelen immers verhalen mee, zowel van rechts (religie en nationale trots) als van links (socialisme en zijn varianten). Dit resulteerde in mijn tweede boek: Feiten, Fabels, Fantasie: verhalen die ons lot bepalen, uitgegeven bij Aspekt in Soesterberg. Als vorm koos ik hierbij voor 7 essays.

Na de functie van verhalen in het verleden en het heden te hebben beschreven, restte mij alleen nog maar de toekomst om er een trilogie van te maken. Dat werd een sciencefiction roman, een thriller zelfs, want er zit een spionageverhaal in verwerkt. Een Newyorkse architect blikt in 2056 terug.  In 2016 zijn Europa en het Midden-Oosten vernietigd.  Als reactie zijn oude verhalen over roem, eer en wraak uitgebannen en baseert men zich slechts op feiten. Oorlog verplaatst zich echter naar andere slagvelden waarbij de oude verhaalkunst van de aboriginals een beslissende rol speelt. De titel is Een Perfect Team.

Europa: een biografie beschrijft die gang van de nog jonge Europa door de historie die ze zelf schiep, met alle problemen en botsingen die de jeugd eigen is maar ook het leerproces dat haar tot een geheel heeft gemaakt waar, juist door de vanzelfsprekendheid die zij uitstraalt, niet iedereen de waarde van inziet. Er zijn er die met trots beweren zich beslist geen Europeaan te voelen – tot zij een keer te maken krijgen met een beroving in het verre oosten of een politiecel in Zuid-Amerika; dan staat er geen perfecte rechtsorde ter beschikking en helpt alleen een Europese ambassade, liefst van een krachtige lidstaat waar de buitenwereld respect voor heeft.